nie tworzący całości

См. также в других словарях:

• niekompletny — «nie tworzący całości, kompletu; niecałkowity, niepełny, niezupełny» Niekompletny rocznik pisma. Niekompletna edycja dzieł. Niekompletne umeblowanie. Niekompletny zbiór czegoś …   Słownik języka polskiego

• niejednolity — «nie tworzący jednolitej całości, składający się z różnych elementów; różnorodny» Niejednolity teren, grunt. Niejednolity styl …   Słownik języka polskiego

• luźny — luźnyniejszy 1. «nie przylegający; przestronny, nieobcisły, nieciasny» Luźny płaszcz. Luźne obuwie, spodnie. Za luźna kurtka. 2. «taki, którego poszczególne elementy nie są ściśle złączone; będący w pewnej odległości od jakiejś całości, nie… …   Słownik języka polskiego

• z — I 1. «litera oznaczająca spółgłoskę z, wchodząca także w skład dwuznaków: rz, cz, sz, dz» ◊ Od a do z «od początku do końca; wszystko» 2. «spółgłoska przedniojęzykowo zębowa, szczelinowa, twarda, dźwięczna» II 1. «przyimek łączący się z… …   Słownik języka polskiego

• samodzielny — samodzielnyni 1. «nie uzależniony od nikogo, dający sobie samemu radę, nie potrzebujący pomocy, nie podlegający czyjejś władzy; niezależny, niezawisły, niepodległy» Samodzielny człowiek, pracownik. Samodzielne życie. Samodzielne państwo. 2.… …   Słownik języka polskiego

• wiecha — ż III, CMs. wiesze; lm D. wiech 1. «wiązka, pęk czegoś, zwłaszcza słomy, gałęzi; wiecheć» Wiecha z trzciny, z ziół. Wiechy ze słomy. Wąsy jak wiechy. 2. «pęk zieleni lub wieniec zatykany na dachu budującego się domu na znak, że budowa jest na… …   Słownik języka polskiego